Mój a mojej
Hdyž rozmołwjam so z někim wo mojim dźěćatstwje, powědam husto tež wo tym, što sym takle z „mojim dźědom a wowku“ dožiwiła. Moment, čehodla praju „z mojim dźědom a wowku“ a njewužiwam dual „z mojimaj dźědom a wowku“? Jedna so tola wo dwě wosobje. Sym pak sej wěsta, zo njejsym dawno jenička, kotraž praji mój dźěd a wowka. A serbska literatura a publicistika potwjerdźatej moje tukanje. Nimo pola swojeju dźěda a wowki, našej dźěd a wowka – potajkim z formu duala, namakamy tež mnoho přikładow kaž stary dźěd a wowka abo mój dźěd a wowka. Formy z dualom klinča za mnje jara njezwučene. Wužiwanje duala je drje knižna forma a mój dźěd a wowka je ludowa rěč, w kotrejž so dual ženje tak konsekwentnje wutworił a wužiwał njeje kaž w spisownej serbšćinje.
Ale móžemy to wobeńć, hdyž prajimy cyle jednorje dźědej a wowce, z dźědom a wowku, potajkim bjez mój. Je tola jasne, zo staj mój abo naš dźěd a wowka měnjenaj. Abo prajimy mój dźěd a moja wowka.
L. Šołćic
temy: regionalne rozdźěle w serbšćinje, gramatika
hesła: mój, mojej, dźěd a wowka, nan a mać, Großeltern