Jazowa
Při Bjerwałdskim jězorje, kiž je napjelnił dźěru po wukutlenej brunicowej jamje mjez Klětnom a Delnim Wujězdom, ma so wozrodźić wjes Jasua – tak pisachu njedawno w nowinach. Mjeno je, kaž praja, serbske. Tola wšě mjenowědne słowniki, kiž mjena wsow zapisuja a wujasnjeja, mjelča wo tym mjenje. Zwotkel je so wone wzało? Sprěnja dyrbi so rjec – rěka to serbsce Jazowa abo Jazwa, ze spěwnym z, kaž wokolni ludźo wobswědčeja. Njebě pak to ženje wjes, ale jenož něšto domow. Sydlišćo njebě wosebje derje wuwołane. Wo kusk dźiwnuškim prajachu něhdy: „Ty budźeš wjesnjanosta w Jazowje“. Mjeno same pochadźa wot ležownostneho mjena Jazowa – zapisał je je na přikład Ernst Tschernik w kartaji ležownostnych mjenow, kotraž chowa so w Serbskim kulturnym archiwje. Samsne ležownostne mjeno namakamy tež hišće blisko Radworja. Prašenje za jeho zakładom njeje lochke – najskerje je wone zwjazane z pomjenowanjom zwěrjeća: Do prašenja přińdźe słowo jaz abo jazw – delnjoserbske słowo za šwinca. Zdruha móže tež jaz jako pomjenowanje ryby zakład być. Tež tute słowo je dotal jenož z delnjoserbšćiny znate, ale w hornjoserbšćinje je znajmjeńša wobswědčena wotwodźenka jazyca – tež to je mjeno ryby.
Jazowa je potajkim blak, hdźež běchu jazy – hač běchu z tym měnjene wone ryby abo tež přebytki šwincow, to dyrbja mjenowědnicy hišće wuslědźić.
S. Wölkowa
temy: serbske wotpowědniki za němske słowa, pochad słowow
klučowe słowa: mjeno